Verborgen verhalen - meneer Bronkhorst
Mijn naam is Cor Bronkhorst, 70 jaar. Mijn vrouw Elizabeth en ik wonen vlak buiten Elburg. Elizabeth is al een aantal jaar chronisch ziek. De artsen gaven haar destijds een jaar of wat, maar ze is er nog steeds. Een wonder is het en daar zijn we beiden de Heer heel dankbaar voor.
Maar Els, zo noem ik haar eigenlijk altijd, heeft natuurlijk heel veel zorg nodig. Ik vind het niet meer dan logisch om voor mijn vrouw te zorgen. En ik zou er niet aan moeten denken dat ze in een verpleeghuis terecht zou komen.
Toch merk ik ook dat het me steeds zwaarder valt, al dat zorgen. Het drukt een stempel op hoe ik me voel. Els heeft me heel erg nodig en laat dat goed merken. Ze zegt vaak dingen als: ik kan niet zonder je, ik wil niet dat je dit of dat doet. Ze heeft zelfs wel eens gezegd dat het mijn schuld zou zijn als ze zou vallen en niet meer overeind zou kunnen komen als ik van huis was. Dat raakt me.
Hulp van anderen staat ze niet toe. Ze heeft angsten en wil eigenlijk geen vreemden over de vloer. Dat maakt alles een stuk lastiger, hè? Het liefst wil ze ook dat ik een aantal taken overneem van de wijkverzorging. Maar niet álles kan op mij neerkomen, toch? Onze kinderen komen wel langs, maar die hebben zo hun eigen sores en kunnen niet heel veel helpen bij de verzorging.
Wat de kinderen niet weten, is dat Els soms behoorlijk uit haar slof kan schieten. Ze is nog helemaal bij de tijd hoor, maar ze worstelt gewoon erg met haar pijn en andere klachten. Als ik naar de koffie-ochtend in het wijkhuis wil, wordt ze altijd boos. Ze begint met schreeuwen en noemt me een idioot. Voordat ze ziek werd, deed ze nooit zo.
Ik vind het heel erg dat ik nu ook lichamelijke en geestelijke klachten heb. Ik ben echt op, slaap slecht en voel me vaak somber. Door Els ben ik aan huis gekluisterd, waar ik me eigenlijk niet meer veilig voel. Naar de koffie-ochtend ben ik al maanden niet geweest. En zelfs de kerkdienst op zondag bijwonen lukt vaak niet. En de koelkast is vaak leeg. Ik durf dit eigenlijk niet goed met haar te bespreken, ze heeft al zoveel aan haar hoofd.
Een tijdje terug hebben we gelukkig wel een goed gesprek gehad met de maatschappelijk werker. Els gaf toe dat ze me graag voor zichzelf wil houden en dat ze daar wel eens in doorschiet. Ze bedoelt het natuurlijk goed en vindt het ook heel erg dat ze zo afhankelijk is. We hebben afgesproken dat ik wat meer tijd voor mezelf neem en met een therapeut ga praten over alle gebeurtenissen. Ik hoop dat me dat wat rust brengt.